Zestien was ik en zo groen als gras.
Wist nog niet wat echte liefde was.
Totdat hij aan kwam op het strand,
blootvoets lopend door het warme zand.
Zijn krullen gebleekt door zeezout en de zon.
Ja ik weet precies nog hoe het begon.
Mijn hart stond even stil en vlinders gingen in mijn buik te keer.
Bij de zoete herinnering voel ik het bijna weer.
Samen beleefden wij een mooie tijd
maar raakten elkaar toch weer kwijt.
En ook al ben je nu niet meer hier op aard.
Weet dat ik altijd die mooie herinneringen aan je heb bewaard.
Peter en ik op mijn examenfeestje in 1974.
Zo mooi verwoord,ik denk direct aan mijn eerste liefde,krijg er ook al kriebels van in mijn buik,is toch echt speciaal he?
Ja inderdaad voor mij ook Berlinda.
En het mooie was dat ik de foto die onder het gedichtje staan toegestuurd door de inmiddels volwassen dochter van Peter.
Hij is in mei 2006 overleden en zijn dochter kwam deze foto tegen met mijn naam op de achterkant en is gaan googelen en zo heeft ze mij gevonden.
Echt heel speciaal.