Vanmiddag ga ik met papa (bijna 94) naar zijn jongste zusje (92).
Zij woont in Huijbergen dus dat is een leuk ritje.
Wij worden daarbij vergezeld door Marieke, de stem die ons de weg wijst.
Niet dat we die nodig hebben maar papa vindt dat gewoon gezellig en praat ook terug.
Als zij vindt dat we rechtsaf moeten en het stoplicht staat op rood, dan zegt: “Ho Marieke, pas als het licht op groen springt hoor.” 😀
En dat doet hij niet omdat hij dementeert of zo, maar gewoon omdat we daar lol om hebben.
We rijden ook altijd via de Wouwse Plantage omdat het daar mooi is en papa daar mooie herinneringen aan heeft.
Hij fietste en wandelde daar in de bossen met zijn meisje die later mijn mama werd.
En dat is altijd leuk om weer aan herinnert te worden en het terug te zien.
En als mijn paps geniet dan doe ik dat ook dus het wordt een gezellige middag.
