– een blog over mijn hobby's en mijn belevenissen –
Onweer maakt hem bang
al zolang ik hem ken en dat is al lang.
En wat ik ook doe of zeg
niemand krijgt die angst bij hem weg.
De bliksem, de donder ach als je hem zo ziet
dan doet me dat toch wel een beetje verdriet.
Mijn lieve kleine vent
als je zo bang bent kruip dan op mijn schoot.
Ik zal je koesteren tot aan je dood.
Lief klein pluizig wezen
met mij in je buurt hoef jij niets te vrezen.
Geschreven in liefde voor Bram.
Zestien was ik en zo groen als gras.
Wist nog niet wat echte liefde was.
Totdat hij aan kwam op het strand,
blootvoets lopend door het warme zand.
Zijn krullen gebleekt door zeezout en de zon.
Ja ik weet precies nog hoe het begon.
Mijn hart stond even stil en vlinders gingen in mijn buik te keer.
Bij de zoete herinnering voel ik het bijna weer.
Samen beleefden wij een mooie tijd
maar raakten elkaar toch weer kwijt.
En ook al ben je nu niet meer hier op aard.
Weet dat ik altijd die mooie herinneringen aan je heb bewaard.
Peter en ik op mijn examenfeestje in 1974.
EEN DUIZENDPOOT GING NIEUWE SCHOENEN KOPEN
Een duizendpoot was nieuwe schoenen gaan kopen
Daarmee wilde hij de vierdaagse gaan lopen
De schoenenverkoper die zei zeer verheugd:
“Echt waar, duizend schoenen?” en ook: ”Lievedeugd!”
De duizendpoot kocht er toen duizend heel mooie
Zo’n vijfhonderd zwarte en vijfhonderd rooie
Ze werden heel keurig in dozen gedaan
En daar is ie toen mee naar huis toe gegaan
Een paar weken later zag men hem daar staan
Met zijn zwarte en rode schoenen aan
Het startschot ging af met een heleboel rook
Waarna ieder vertrok en de duizendpoot ook
De duizendpoot merkte helaas al heel gauw:
Zijn gloednieuwe schoenen die zaten te nauw
Al spoedig begonnen ze hem erg te kwellen
En al zijn duizend voeten te knellen
Al snel had de duizendpoot toen duizend blaren
De pijn aan zijn voeten kwam niet tot bedaren
Maar steeds dacht ie weer in zijn duizendpootkop:
“Ik wandel toch door! Ik geef het niet op!”
De duizendpoot heeft het gelukkig gehaald
Maar heeft zijn medaille wel heel duur betaald
Hij zei: “Ja, het is een bijzondere eer,
Maar mijn duizend voeten, die doen me zo zeer!”
Dit gedichtje heb ik gevonden op het internet. Er stond niet bij wie het geschreven heeft.
Weet jij wat ik bedoel?
Waarom ik me voel zoals ik voel?
Verdrietig en steeds zo moe,
kom ik er dan nooit van af.
Na al jaren heb ik dit nog steeds van tijd tot tijd.
Hoe raak ik dat ooit nog kwijt.
En dat alles door één moment van rottigheid.
En hij…..?
Heeft hij spijt……?
